كيفر فوري دشمن پر كينه  علي (ع)

پس از آنكه پيامبر (ص) در صحراي غدير در برابر صدها هزار نفر مسلمان ، امام علي (ع) را به عنوان خليفه بعد از خود نصب كرد، و فرمود : هر كس كه من رهبر او هستم، اين علي، رهبر اوست)

شخصي (پركينه) به نام حارث بن نعمان فهري نزد رسول خدا (ص) آمد و در حضور اصحاب، به آن حضرت گفت: «اي محمد! تو به ما امر كردي كه گواهي به يكتايي خدا دهيم و پيامبري تو را تصديق كنيم، پذيرفتيم،  و به جا آورديم ، دستور حج به ما دادي قبول كرديم، به اين امور اكتفا نكردي تا اينكه بازوي پسر عمويت را گرفتي و بلند كردي و او را بر ما برتري دادي و گفتي هركسي كه من رهبر او هستم ، پس از اين علي (ع) رهبر اوست آيا اين كار را پيش خود كردي يا از طرف خدا انجام دادي؟

پيامبر (ص) فرمود: سوگند به خداوندي كه معبودي جز او نيست اين كار را به دستور خدا انجام دادم.»

حارث (از شدت ناراحتي) روي خود را از پيامبر برگردانيد، در حاليكه مي گفت «خدايا اگر آنچه محمد مي گويد، حق است سنگي از آسمان بر ما فرو فرست، يا غذاب دردناكي برما نازل كن»

هنوز به مركب سواري خود نرسيده بود كه سنگي از آسمان آمد و بر وسط سرش رسيد و از قسمت پايين بدنش خارج گرديد، و همان دم كشته شد.

آيه هاي اول سوره معارج در اين مورد بر پيامبر (ص) نازل گرديد، كه در آيه اول و دوم آن مي خوانيم: «تقاضا كننده اي تقاضاي عذاب كرد كه واقع شد – اين عذاب مخصوص كافران است و هيچ كس نمي تواند آنرا دفع كند.»

دست بالاي دست بسيار است

پيامبر گرامي اسلام (ص) فرمود:

1- هنگامي كه خداوند درياهاي سفلي را آفريد، آن درياها افتخار كردند ، و به موج هاي خود باليدند و گفتند: «چه كسي برما چيره و غالب اس؟!»

2- خداوند زمين را آفريد، كه دريا را در سطح (و گودالهاي) خود قرار داد، و زمين بر دريا، برافراشته شد، و در نتيجه دريا بر زمين ، خوار گرديد، سپس زمين مغرور شد و افتخار كرد كه چه چيزي بر من غالب است؟!»

3- خداوند، كوه ها را آفريد، و آنها را ميخ هاي زمين قرار داد، و زمين در برابر كوه ها ، ذليل شد و سرخورده گرديد. سپس كوه ها بر زمين افتخار كردند، و غرور و سركشي نمودند و گفتند: «چه چيزي بر ما غالب و پيروز مي گردد؟!»

4- خداوند آهن را آفريد ، كه با آهن، سنگ كوه، قطعه قطعه شد، و در نتيجه كوه در برابر آهن سر فرود آورد ، سپس آهن بر كوه ها افتخار كرد، و گفت: «چه چيزي برمن غالب و چيره مي شود؟!» (من آن هستم كه كوه را مي شكنم).

5- خداوند آتش را آفريد: و آهن در دل آتش، نرم شد و ذوب و ذليل گرديد. اين بار آتش مغرور شد و بر آهن افتخار نمود ، و از روي غرور، زبانه كشيد و گفت:« چه كسي بر من غالب مي شود؟!»

6- خداوند آب را آفريد، و همان آتش به وسيله آب خاموش و ذليل گشت، اين بار آب مغرور شد.

7- سپس خداوند باد را آفريد، باد امواج دريا را به هرجا كه خواست به حركت در آورد ، و طغيان آب را سركوب نمود، و سرانجام باد به حركات تند خود، مغرور شد و گفت: «كيست كه بر من غالب گردد، و من آن هستم، كه آب سركش را ، سركوب كردم. و همه جا جولان گاه من است.»

8- خداوند انسان را آفريد، انسان (با عقل و هوش خود) بناهاي مستحكم و پناهگاه ها را در برابر بادها، ساخت، بادها در برابر او نتوانستند عربده بكشند، و سرخورده شدند. انسان، مغرور شد كه من چنين و چنان هستم و افسار گسيختگي باد و طوفان را مهار كردم، و باد را خوار نمودم ، كيست كه برمن غالب شود؟!

9- خداوند مرگ را آفريد، مرگ وقتي به سر رسيد، انسان، ذليل آن شد و نتوانست مرگ را از خود دور سازد، مرگز نيز مغرور شد و افتخار كرد كه من آن هستم كه (گُل سر سبد موجودات) را ذليل و اسير كردم.

10- خداوند به مرگ فرمود افتخار نكن ، من تو را دو نيم كردم، و به دو گروه دوزخي و بهشتي تقسيم نمودم، و از آن پس هميشگي (يا دوزخ و يا در بهشت) را به صحنه آوردم، و مسأله اي به نام مرگ را نابود كردم.

دست بالاي دست بسيار است

در جهان فيل مست بسيار است

تازه همان فيل مست هم از گربه مي ترسد و وقتي گربه را ببيند پا به فرار مي گذارد، چنانكه نقل شده در يكي از جنگ هاي هندوستان، فيل سواران به خاطر گربه هايي كه در لشگر مقابل بود ، بر اثر رميدن فيل ها ، شكست خوردند.

بنابراين ذات پاك خدا، وجود غالب مطلق است، و بر همه چيز برتري دارد و بايد به او دل بست.

شعار انقلابي بهلول بر ديوار كاخ

بهلول بن عمرو، از شاگردان برجسته امام صادق (ع) از اهالي كوفه بود، و در ماجرايي براي دوري از دستگاه قضايي هارون الرشيد ، به دستور محرمانه امام كاظم (ع) براي حفظ جا خويش، تظاهر به ديوانگي مي كرد، ولي نه تنها ديوانه نبود بلكه از عارفان وارسته و هوشمند بود.

هارون الرشيد (پنجمين خليفه عباسي) كاخ جديدي ساخته بود، روزي «بهلول» را ديد و به او گفت : «سخني بر ديوار كاخ بنويس» بهلول، ذغالي پيدا كرد، و بر ديوار آن كاخ چنين نوشت:

«گل را بالا بردي و دين را پايين آوردي، گچ را بر افراشتي ، و دستور صريح اسلام را خوار كردي، اگر اين كاخ را از مال خودت ساخته اي قطعاً اسراف نموده اي، و خداوند اسراف كاران را دوست نمي دارد، و اگر از مال ديگران ساخته اي، ظلم نموده اي، و خداوند، ظالمان را دوست نمي دارد.

نصيحت مرغك

شخصي مرغكي را صيد كرد و او را در قفس انداخت،پس از مدتي ، مرغك به صياد گفت: من يك مرغ ضعيف هستم ، و گوشت چنداني ندارم كه تو بخوري، تو گوشت گاو و گوسفند و شتر خورده اي، از آنها سير نشده اي، از خوردن گوشت من نيز سير نمي شوي، بنابراين بيا و جوانمردي كن و مرا آزاد نما، و اگر مرا آزاد كني ، سه پند به تو مي آموزم، يكي آن هنگام كه در دست تو هستم، يكي آن هنگام كه روي ديوار هستم، و سومي آن هنگام كه بر شاخه درخت نشسته ام.

صياد گفت: بسيار خوب، آن مرغك را از قفس بيرون آورد و به دست گرفت، مرغك پند اول خود را چنين بيان كرد: «هيچ گاه چيز محال را باور مكن»

صياد مرغك را آزاد كرد، مرغك پريد و روي ديوار نشست، و پند دومش را چنين بيان كرد: «هيچ گاه بر گذشته ، افسوس مخور».

سپس از روي ديوار به سوي درخت پريد، روي شاخه آن نشست، و نخست خواست، صياد را امتحان كند كه آيا به دو پندش گوش داده و آن دو پند را پذيرفته است، تا پند سوم را بگويد، يا نه؟ به صياد گفت: «در درون من ده سير طلا و يك در بي نظير بود، تو با آزاد كردن من ، آنهمه طلا و ثروت را از دست دادي!!»

صياد با شنيدن اين سخن، آه كشيد و افسوس و ناله اش بلند شد كه به گفته مولوي:

آن چنان كه وقت زادن حامله
گشت غمناك و همي گفت: آه ، آه
ناله دارد، خواجه شد در غلغله
اين چرا كردم كه شد كارم تباه

مرغك به او گفت: «مگر تو را نصيحت نكردم كه برگذشته ، غم مخور، پس چرا آه و ناله مي كني» وانگهي در پند دوم به تو گفتم : «هيچگاه محالي را باور مكن، من همه وزنم سه سير بيشتر نيست، چگونه ده سير طلا در اندرون من ميباشد؟!»

صياد به خود آمد و خواهش كرد كه مرغك، پند سومش را بگويد:

خواجه باز آمد بخود، گفتا كه هين
گفت: آري خوش عمل كردي به آن
اين بگفت و بر پريد و شاد رفت
پند گفتن با جهول خوابناك
چاك حمق و جهل نپذيرد رفو
زانكه جاهل، جهل را بنده بود
بازگو پند سوم اي نازنين
تا بگويم پند سوم رايگان
سوي صحرا سرخوش و آزاد رفت
تخم افكندن بود در شوره خاك
تخم حكمت كم دهش اي نيك خو
چونكه تو پندش دهي او نشنود

داستان خط نوشتن حسن و حسين

آن هنگام كه سر بريده امام حسين (ع) را شام نزد يزيد بردند، سفير شاه روم در مجلس يزيد حاضر بود، وقتي كه صاحب سر را شناخت ، متأثر شد و گريه كرد و خاطره اي از كودكي امام حسين (ع) را براي يزيد نقل نمود، گفت: من (به عنوان تجارت) به مدينه رفته بودم، روزي در مسجد بودم ناگاه ديدم حسن و حسين (ع) به حضور پيامبر (ص) آمدند، حسين گفت: اي جد بزرگوار، من با برادرم  حسن (ع) كشتي گرفتم، هيچ يك از ما نتوانستيم بر ديگري پيروز گرديم ، اكنون آمده ايم از شما بپرسيم كه كدام يك از ما بر ديگري افزونتر است؟

پيامبر (ص) فرمودند: مسابقه كشتي گرفتن شايسته شأن شما نيست، برويد هر كدام چند سطر بنويسيد، خط خد را نزد من بياوريد تا بگويم خط كدام يك از شما زيباتر است ، چرا كه هر كس خطش نيكوتر است، نيروي او بيشتر مي باشد.

آنها رفتند و هر كدام جداگانه خطي نوشتند و به محضر رسول الله (ص) آوردند، پيامبر (ص) ساعتي بر آن خط ها نگاه كرد و نخواست دل هيچ كدام از آنها را شكسته شود، به آنها فرمود: «نزد پدرتان برويد تا او قضاوت كند كه خط كدام يك از شما زيباتر است.»

آنها به سوي پدر روانه شدند، من ديدم پيامبر (ص) همراه سلمان، پشت سر آنها حركت كرد . بين من و سلمان رابطه دوستي و برادري بود، بعداً به سلمان گفتم: تو را به حق برادري كه بين ما هست، علي (ع) در مورد خط حسن و حسين (ع) چگونه قضاوت كرد؟

سلمان گفت: علي (ع) خط آنهارا ديد  و ساعتي فكر كرد و ديد اگر بگويد : خط حسن زيباتر است، حسين (ع) غمگين مي گردد ، و اگر بگويد خط حسين (ع) زيباتر است ، حسن (ع) غمگين مي گردد، فرمودند: نزد مادرتان برويد تا او قضاوت كند ، نزد مادرشان رفتند و صفحه نوشته شده را به او نشان دادند و جريان را بازگو كردند.

حضرت زهرا (ص) با خود فكر كرد كه جد و پدر آنها نخواست دل آنها را بشكند، من چگونه قضاوت كنم، به آنها فرمودند: اي نور چشمان من ، بند گردنبند خودم را بر سر شما مي بُرم ، و در نتيجه دانه هاي گردنبند بر زمين پخش مي شود ، شما آن دانه ها را بچينيد ، هر كدام از شما بيشتر برچيديد خط او بهتر است و نيرويش بيشتر مي باشد.

در آن گردنبند هفت دانه مرواريد بود ، فاطمه (ص) برخاست و بندگردنبند را بالاي سر آنها بريد و حسن و حسين (ع) براي چيدن دانه ها به تكاپو افتادند ، سه عدد را حسن (ع) و سه عدد را حسين (ع) بر چيدند. يك دانه مانده بود، همان هنگام خداوند به جبرئيل فرمان داد به زمين برو و با پَر خود آن يك عدد مرواريد را به دو نيم كن.

جبرئيل اين مأموريت را بي درنگ انجام داد ، حسن (ع) نيمه آن و حسين (ع) نيمه ديگر آنرا برداشت.

اي يزيد بنگر كه رسول خدا (ص) و علي (ع) و فاطمه (ص) نخواستند دل حسين و حسن (ع) را بشكنند و حتي خداوند بزرگ، نخواست دل هيچ يك از آنها را بشكند، لذا چنان دستوري به جبرئيل داد . ولي تو با پسر دختر پيامبر (ص) چنين مي كني؟ «اي يزيد واي بر تو و بر دين تو باد»

سپس آن سفير روم كه به ظاهر مسيحي بود به سوي سر بريده امام حسين (ع) حركت كرد ، آن را برداشت و به بغل گرفت و مي بوسيد و گريه مي كرد و مي گفت: « اي حسين در محضر جدت رسول خدا (ص) و پدرت علي (ع) و مادرت فاطمه (ص) براي من گواهي بده، كه از شأن تو دفاع نمودم»

ناگفته نماند كه در مورد اين مسيحي نقل شده است همان هنگام كه در مدينه بود در خفا قبول اسلام كرد و به روم بازگشت ، و چندين سال براي حفظ جان خويش ، اسلام خود را پنهان مي داشت، نام او عبدالشمس (بنده خورشيد) بود، پيامبر (ص) نام او را به عبدالوهاب تغيير داد ، و در دستگاه قيصر روم تا به مقام وزارت رسيد.

اثر نيت پاك

گويند: جمعي از دزدهاي حرفه اي از خانه بيرون آمدند به اين قصد كه به سر راه كاروانها بروند و جلو آنها را گرفته و اموالشان را غارت كنند.

آن شب، به كارواني برنخوردند، و به كاروانسرايي رسيدند و خواستند شب را در آن كاروانسرا بمانند، در كاروانسرا را دق الباب كردند و به صاحب كاروان سرا گفتند: « ما جمعي از مجاهدان راه خدا هستيم و مي خواهيم امشب را در اينجا به سر بريم».

ساكنان كاروانسرا، با احترام خاصي، در را گشودند و پذيرايي خوبي از آنها كردند، مخصوصاً صاحب كاروانسرا به خاطر اينكه آنها مجاهد راه خدا هستند، كمال احترام و خدمت را به آنها نمود، و به قصد تقرب به خدا، از هيچ گونه خدمتي به آ‹ها مضايقه ننمود، تا آنجا كه فرزند فلجي داشت، از نيم خورده و باقيمانده آب آشاميدني آنهابه عنوان تبرك برداشته و به فرزندش مي داد تا بخورد و شفا يابد و به همسرش مي گفت: از اين غذا و آب به بدن پسرم بمال تا به برك وجود اين مجاهدان راه خدا شفا يابد.

همسر او نيز گفته شوهرش را گوش كرد ، و دستور او را اجرا نمود.

وقتي صبح شد، دزدها از كاروان سرا بيرون رفتند و سر راه كارواني را گرفتند و غارت نمودند و براي شب به همان كاروانسرا برگشتند ، ولي با كمال تعجب ديدند، آن پسر زمين گير شفا يافته است و به طور كامل سلامتي خود را بازيافته و راه مي رود، به صاحب كاروان سرا گفتند: «ما اين فرزند را شب گذشته ديديم كه زمين گير و فلج بود ، ولي امشب مي بينيم خوب شده است.»

صاحب كاروانسرا گفت: «آري ، نيم خورده غذا و ته مانده آب آشاميدني شما را برگرفتيم و به بدن او ماليديم و به بركت وجود شما، شفا يافت.»

دزدها با شنيدن اين مطلب، سخت تحت تأثير قرار گرفته و گريه كردند و گفتند: «ما مجاهدان راه خدا نيستيم، بلكه دزد هستيم، خداوند فرزند شما را به خاطر «حسن نيتي» كه داري، شفا داد، و مانيز به درگاه خدا توبه مي كنيم.»

همه آنها توبه كردند و از آن پس مجاهدان راه خدا شدند و تا آخر عمر در اين راه ماندند.

مردي در سايه عرش

حضرت موسي (ع) مشغول مناجات و راز و نياز با خدا بود، و در اين حال مردي را در سايه عرش الهي ديد (كه بر اثر عظمت مقام به آن بارگاه ملكوتي بار يافته است)، عرض كرد: «خدايا اين مرد كيست كه سايه عرش تو ، بر او افكنده شده، و او مشمول اي نعمت عظيمي شده است.»

خداوند در پاسخ او فرمود: اين مرد داراي دو خصلت بود: «1- نسبت به پدر و مادرش نيكي مي كرد. 2- سخن چين نبود، و به اين عنوان بين مردم راه نمي رفت» ، آري او به خاطر اين دو خصلت به اين مقام ارجمند نائل شده است.

عزت رزمنده مجروح

يكي از جوانمردان، در يكي از جنگها ، مجروح شد و بستري گشت، به او گفتند: «فلان تاجر ، داروي شفابخش دارد، از او درخواست كن ، شايد با استفاده از آن دارو، سلامتي خود را بازيابي.»

ولي آن تاجر، به بخل، شهرت داشت ، و معلوم نبود كه آيا تقاضاي مجروح را برمي آورد يا نه؟

جوانمرد مجروح گفت: اگر از آن تاجر بخيل درخواست دارو كنم ، چند احتمال وجود دارد : 1- دارو را ندهد. 2- دارو را بدهد. 3- وقتي دارو را داد به حال من نافع نباشد. 4- به حالم نافع است. در ميان آن همه احتمال، نوشداروي او زهر كشنده است

هرچه از دو نان به منت خواستي
در تن افزودي و از جان كاستي

و از سخنان بلند معناي حكيمان است: في المثل «اگر آب حيات (زندگي دائم) را به «آبرو» بفروشند، انسان دانا، مرگ با عزت را بر زندگي با ذلت، ترجيح مي دهد.»

اگر خنظل خوري از دست خوشروي
به شيريني از دست ترشروي

ارتباط روح هاي مؤمنان

جابر جعفي مي گويد: در محضر امام باقر (ع) بودم. آه سردي كشديم، سپس عرض كردم: «بي آنكه مصيبت يا حادثه ناگواري ، برايم رخ دهد ، اندوهگين هستم، به گونه اي كه خانواده و دوستانم، آثار اندوه مرا در چهره ام مي بينند.»

امام فرمود: «آري چنين است» عرض كردم: «اين اندوه از چيست؟ و از كجا سرچشمه گرفته است؟»

فرمود: براي چه مي خواهي انگيزه آن را بداني؟ (جريان را فراموش كن) عرض كردم: مي خواهم به راز اين اندوه ، آگاه گردم.

فرمود: «خداوند، مؤمنان را از سرشت بهشتي آفريد و از نسيم روح خويش در ميان آنها جاري ساخت بر اساس همين موضوع«مؤمن ، برادر تني مؤمن ديگر است». سپس فرمود:

«هنگامي كه در نقطه اي از زمين به مؤمني، آسيبي برسد و روح او آزرده گردد، ساير رو ح هاي مؤمنان اندوهگين مي شوند، زيرا اين روح ها با همديگر در تماس و ارتباط هستند.

فال عجيب و پيشگويي عجيب تر

عبيدالله بن زياد وقتي كه از طرف يزيد، به عنوان استاندار كوفه، وارد كوفه شد، هنگام ورود، سوار بر اسب بود و پرچمي به دست داشت، در نخلستان كوفه به سوي كوفه مي آمد، پرچمش به شاخه نخلي گير كرد، به طوري كه پرچم، پاره شد، ابن زياد فال زد و گفت: « اين درخت، يك نوع ضديت با پرچمداري من دارد.»

دستور داد آن درخت را قطع كردند، نجاري آنرا خريد و به چهار قسمت در آورد.

قبلاً علي (ع) به ميثم تمار خبر داده بود كه آن نخله، چهار قسمت مي شود، و در قسمت چهارم آن تو را به دار مي كشند.

صالح پسر ميثم مي گويد: پس از آن كه ابن زياد پدرم را به دار آويزان كرد و به شهادت رساند، پس از چند روز، از آن چوبه دار ديدن كردم، ديدم آن چوبه، يكي از چهار قسمت آن نخله است، كه من به دستور پدرم، با ميخ اسم پدرم را در آن نوشته بودم، ديدم همان اسم در آن وجود دارد.

ضديت آن درخت از اين رو بود كه ميثم تمار بر روي دار (كه از چوب آن درخت بود) ابن زياد و دودمانش و بني اميه را لعنت مي كرد.

انحراف عابد در انس به غير خدا

عابدي يك عمر مشغول عبادت بود، و از همه چيز بريده بود و به خدا پيوسته بود، روزي هنگام عبادت، نظرش به پرنده زيبايي افتاد كه بر شاخه پر برگ و قشنگ درختي لانه داشت، و بر روي آن شاخه مي نشست و ترانه مي خواند، عابد با خود گفت: اگر مكان نماز  و عبادت خودم را نزديك آن درخت ببرم بسيار شايسته است؛ زيرا صداي دلنشين آن پرنده، روح و روانم را آرامش مي بخشد و مي نوازد، همين كار را كرد.

خداوند به پيامبر آن عصر وحي كرد: از قول من به عابد بگو: « تو به مخلوق من انس گرفتي، آنچنان تو را از (مقام معنويت) فرود آوردم كه از عبادات خود هيچگونه نتيجه اي نبري.»

آمرزش عابد رياكار به خاطر گواهي مردم

در ميان بني اسرائيل، عابدي بود و در صومعه اي عبادت مي كرد و همواره غرق در عبادت بود و نزم مردم داراي مقام و موقعيت عظيمي شد، حتي حضرت داوود (ع) نيز مجذوب او شد و عظمت مقام او در دل داوود (ع) قرار گرفت.

خداوند به داود (ع) وحي كرد: از عبادت آن عابد تعجب نكن ، او در عبادت رياكار است و عبادت او بي كيفيت است.

داوود (ع) اين موضوع را به هيچ كس نگفت، تا اينكه پس از مدتي آن عابد از دنيا رفت ، مردم براي تشيع جناره او اجتماع كردند ، و جريان را به داود (ع) خبر دادند، ولي داود براي تشيع او از خانه بيرون نيامد  و گفت: خودتان برويد و عابد را دفن كنيد.

اين بي اعتنايي داود (ع) بر بني اسرائيل ، گران آمد و از كار داود (ع) انتقاد مي كردند كه چرا در تشيع جنازه آن عابد شركت نكرد؟

بني اسرائيل پس از آنكه عابد را غسل دادند، پنجاه نفر از آنها برخاستند و گواهي دادند كه از و جز خير نديده اند، و پس از نماز بر جنازه او نيز پنجاه نفر برخاستند و گواهي دادند كه جز خير از او نديده اند، و سپس او را به خاك سپردند.

آنگاه از سوي خدا به داود (ع) وحي شد كه چرا در تشيع دفن عابد شركت نكردي؟

داوود (ع) عرض كرد: « به خاطر آنكه اطلاع دادي او رياكار است » خداوند به داود (ع) وحي كرد: «همانگونه كه گفتم ، عابد رياكار بود، ولي جمعي از علما و راهبان گواهي دادند كه از او جز خيري نديده اند، من گواهي آنها را امضا كردم و آنچه را كه در مورد رياكاري مخفيانه او اطلاع داشتم، پوشاندم و او را آمرزيدم.»

توضيح اينكه: در اسلام، نگه داري جامعه، و راضي نمودن مردم (و عدم كوچكترين آزار به مردم) به گونه اي كه آنها گواهي دهند كه جز خير از فلان كس نديده ايم، بسيار ارزش دارد تا آنجا كه خداوند به خاطر همين ارزش، گناه پوشي كرده و گنه كار را مي بخشد.

بنابراين حفظ جامعه و حفظ محيط ، و خوب زيستن در جامعه (گرچه ظاهري باشد) در اسلام يك اصل است، با توجه به اينكه تظاهر به گناه موجب فساد جامعه و محيط خواهد شد.

مجازات سياهي لشگر

عبدالله بن رباح قاضي مي گويد: شخص كوري را ديدم ، گفتم: چرا كور شدي؟

گفت: من در جريان كشته شدن امام حسين (ع) و يارانش در كربلا جزء سپاه عمر سعد بودم، ولي نه شمشير كشيدم نه تير و نيزه انداختم، هنگامي كه امام حسين (ع) كشته شد، من به خانه خود بازگشتم و پس از خواندن نماز عشاء، خوابيدم در عالم خواب شخصي نزد من آمد و گفتم هم اكنون رسول خدا (ص) شما را خواسته، نزد او بيا، گفتم مرا به رسول خدا (ص) چه كار؟ لباسم را گرفت و مرا كشانيد و با خود برد، تا اينكه ديدم به حضور رسول خدا (ص) رسيده ام و آن حضرت در صحرايي نشسته و آستين هايش را بالا زده و حربه اي در دست دارد ، و در كنارش فرشته اي ايستاده كه شمشيري از آتش در دست دارد و نه نفرا از دوستان مرا (كه جزء كشندگان حسين (ع) بودند) با آن شمشير، مورد حمله قرا رداد و همه آنها آتش گرفتند و به هلاكت رسيدند، من به محضر رسول خدا (ص) نزديك شدم  و روي دو زانو نشستم و عرض كردم : «سلام بر تو اي رسول خدا» آن حضرت جواب مرا نداد، و پس از سكوت طولاني، سرش را بلند كرد و به من فرمود : « اي دشمن خدا ! آيا پرده حرمت مرا دريدي، و عترت مرا كشتي، و حق مرا رعايت نكردي و چنين و چنان نمودي؟»

گفتم : اي رسول خدا! من نه شمشير كشيدم و نه تير و نيزه افكندم.

فرمود: «راست مي گويي تو از شمشير و تير و نيزه استفاده نكردي، ولي بر سياهي لشگر دشمن افزودي» . نزديك بيا، نزديك رفتم، ناگاه طشتي را پر از خون ديدم، به من فرمود: اين خون پسرم حسين (ع) است، از همان خون مانندسرمه به چشم من كشيد، وقتي كه بيدار شدم ، خودم را كور يافتم و با چشمانم هيچ چيز را نديدم و از آن زمان تا كنون كور هستم

درماندگي عثمان از پاسخ به يك سؤال

زمان خلافت عثمان بود، مردي جمجمه انسان مرده اي را پيدا كرد ، آنرا به دست گرفت و نزد عثمان آورد و گفت: «شما معتقديد كه آتش اين جمجمه را فرا مي گيرد، و صاحب اين جمجمه در عالم قبر، عذاب مي شود، ولي من هرچه با دستم اين جمجمه را ورانداز مي كنم ، احساس گرمي آتش نمي نمايم، (با توجه به اينكه جمجمه سر كا فر است)

عثمان، در مقابل سؤال، خاموش ماند و نتوانست چيزي بگويد، شخصي را به حضور علي (ع) فرستاد ، علي (ع) حاضر شد.

بسياري از اصحاب، اجتماع كرده بودند، عثمان به آن مرد گفت: سؤال خود را تكرار كن، او سوال خود را بازگو كرد، عثمان به علي (ع) عرض كرد: «پاسخ سؤال اين شخص را بده».

علي (ع) فرمود: يك چوب آتش زنه و يك قطعه سنگ به اينجا بياوريد ، رفتند و آوردند، مردم و سؤال كننده ، تماشا مي كردند، علي (ع) آن دو را به هم زد آتش از آن دو جهيد كه همه ديدند، سپس به آن سؤال كننده فرمود: «دستت را بر سنگ بگذار»، او چنين كرد، سپس علي (ع) به او فرمود: «دستت را روي چوب آتش زنه بگذار»، او چنين كرد، علي (ع) به او فرمود: آيا با دست گذاردن بر اين سنگ و چوب، احساس گرمي كردي؟»

سؤال كنندهاز پاسخ دادن، درمانده شد (زيرا احساس حرارت نكرد، با اينكه جهش آتش را در درون آنها ديده بود)

در اين هنگام، عثمان گفت: اگر علي (ع) نبود، عثمان، درمانده و هلاك مي شد.

نتيجه نيكي و احسان

امام صادق (ع) فرمود: در بني اسرائيل مردي صالح، زندگي مي كرد، شبي در خواب ديد، به او گفته شد: خداوند در آينده دو مدت را براي تو پيش مي آورد:

1-     يك مدت در حال نعمت و رفاه

2-    و يك مدت در حال تنگي و تهي دستي، و اختيار و تقدم و تأخر اين دو مدت با تو است.

او گفت: «من همسر صالحه اي دارم، با او  در اين باره، مشورت مي كنم و جواب را مي دهم.»

فرداي آن شب، با همسرش مشورت كرد، همسر گفت: تقدم مدت وفور نعمت را اختيار كن، انشاءالله خداوند، وفور نعمتش را براي مدت دوم نيز، ادامه خواهد داد.

آن مرد، شب همان خواب را ديد ، و پاسخ داد: «من تقدم مدت وفور نعمت را انتخاب نمودم.»

خداوند، نعمت فراواني به او داد، او در اين مدت وفور نعمت ، هر چه توانست به فقراء و امور خيريه توجه كرد و از نعمتهاي خدا داد در راه خير مصرف نمود، اين مدت تمام شد، مدت دوم فرا رسيد، خداوند به خاطر احسان هاي او در طول مدت دوره وفور نعمت، مدت دوم را نيز برا ياو، مدت وفور نعمت قرار داد و به اين ترتيب او با احسان خود پيشاپيش جلو بلا و تهي دستي را گرفت.

مقام رضا به رضاي حق

عابدي در بني اسرائيل، سالها عبادت كرد، شبي در خواب ديد كه به او گفته شد «فلان زن از هم نشينان تو در بهشت است.»

وقتي كه بيدار شد به جستجو پرداخت ، و آدرس او را از مردم گرفت و طبق آن، به سراغ او رفت، تا او را پيدا كرد، و سه روز مهمان او شد، تا ببند آن زن چه كار نيكي دارد كه اهل بهشت شده است؟! در اين سه شبانه روز، ديد، آن زن يك زن معمولي است و شبها مي خوابد و روزها روزه مستحبي نمي گيرد، با اينكه عابد شبها را به عبادت به سر مي برد و روزها را روزه مي گرفت.

براي كشف راز، از زن پرسيد: «آيا عملي غير از آنچه از تو مي نگرم، نيز داري؟!» زن گفت:«نه سوگند به خدا غير از آنچه شما مي نگري ، عمل ديگري ندارم.»

عابد پياپي از او مي پرسيد و اصرار مي كرد كه : «فكر كن و بياد بياور كه چه كار نيكي در زندگي داري؟»

سرانجام زن گفت: «آ«ي يك خصلت در من است و آن اينكه: «اگر در سختي قرار بگيرم، آرزو نمي كنم كه در آسايش قرار بگيرم، و يا اگر بيمار شوم ، ارزوي صحت و سلامتي نمي كنم، و اگر در گرفتاري باشم ، آرزوي خوشي و شادماني نميكنم».

(راضيم به رضاي خدا، آنچه از دوست مي رسد نيكوست.)

عابد به راز مطلب پي برد، و دستش را روي سر خود نهاد و گفت: «سوگند به خدا اين خصلت از آن خصلتهاي بزرگ است كه بندگان، از اتصاف به آن ناتوان هستند.

در مدرسه آموخته اي گرچه بسي علم
اين علم ز علومي است كه آموختني نيست

ناله مرغك هزار دستان

در زمان حضرت سليمان شخصي به بازار رفت و از قناري فروشان يك مرغك هزاردستان را به قيمت گراني خريد  و آن را به منزل آورد و در ميان قفس گذاشته و سرما و گرما حفظ مي كرد و جايگاهش را نظافت مي نمود.

و آن مرغك نيز همواره با صدا و نواي گرم و لطيف خود، روح صاحبش را نوازش مي داد، و صداي دلنواز  او موسيقي خوبي براي صاحبش بود. پس ا ز مدتي، يك مرغك هزاردستان از فضا آمد و اندكي روي قفس آن مرغك نشست و سپس پريد و رفت، و از آن پس، اين مرغك داخل قفس ، در سكوت و خاموشي محض، فرو رفت و ديگر صدا و نوا نكرد.

صاحب مرغك نزد حضرت سليمان به عنوان شكايت آمد و ماجرا را به عرض رساند، حضرت سليمان فرمود: آن مرغك را به اينجا بياور ، او به خانه بازگشت و مرغك را نزد سيلمان آورد.

سليمان كه زبان مرغك را مي دانست ، به او فرمود، «با اينكه صاحب تو با قيمت گران تو را خريده و آن همه از تو پذيرايي مي كند، چرا برايش آواز نمي خواني؟!»

مرغك در پاسخ گفت: «من در فضا و صحرا آزاد بود، به طمع چند دانه، به زمين نشستم، تا خواستم دانه ها را برچينم، پايم در دام صياد افتاد، صياد مرا گرفت و به بازار آورد و فروخت ، و سپس صاحب فعلي من از آواز من خوشش آمد و مرا به قيمت گران خريد و در ميان قفس انداخت، در قفس كه در حبس بودم همواره ناله مي كردم، صاحبم مست صداي ناله من شده بود و خوشحال ميشد، غافل از آنكه من از درد بينوايي و حبس، ناله مي كنم.

از درد دل محب، حبيب آگه نيست
مي نالد بيمار و طبيب آگه نيست

sq-etrat.net